بسم الله
فکر کنم قبلا گفته بودم، آدم تا وقتی در فضایی که ممکنه رذایل از او بروز کنه قرار نگیره، نمیتونه با اطمینان بگه من این رذیله رو ندارم.
و من این رو در خودم و رذیله حسادت فهمیدم.
خیلی سخته آدم حسود نباشه وقتی می بینه یه نفر سنش از تو کمتره
شرایط زندگی نسبتا آرامی داره
و تونسته پله های ترقی رو طی کنه
اما تو نتونستی به جایی که میخواستی برسی
و عوضش هی جنگیدی
هی افتادی
هی نرسیدی
هی افتادی
بلند شدی
دوباره مانع
و باز...
بین این افتادن ها و برخاستن ها خدا الطفاش رو هم رسونده
اما سر تحقق و رسیدن به اون الطاف هم مانع پیش میاد...
سخته آدم خسته نشه و ادامه بده
-حسادت یعنی انسان چشم دیدن نعمات دیگران رو نداره و تقاضای سلب نعمت او رو داره
من دلم نمیخواد از کسی سلب نعمت بشه
اما با دیدن وضعیت خودم ناراحتم...
اون آدمی که من نسبت بهش چنین حسی پیدا کردم، خیلی کمتر در فضای زنان بوده، و با دو سه سال فعالیت خیلی شناخه شد، مبانیش اشکالات جدی داره، دانشجوی دکتری یه دانشگاه خوب هست و شده استاد مدعو انواع محافل فرهنگی...
این که من از این آدم به خاطر این که این مدت کم انقدر شناخته شد ناراحتم
یا به خاطر این که از نشر تفکر این آدم در محافل انقلابی ناراحتم
دوتا موضوعه
و صادقانه اش من از بابت هردو این موضوعات ناراحتم...
