مهتدی

بسم الله الرحمن الرحیم

«بشور، بساب، اتوکن! خسته شدم از این کارها!»

این حرف تکرارشونده‌ی روزانه‌ی بعضی از زن‌هاست.

حق هم دارند، کارِ خانه خسته می‌کند، به ویژه وقتی که دیده نشود؛ وقتی که به جای لطف به چشم وظیفه به آن نگاه شود... کارِ خانه آن زمانی خسته کننده‌تر می‌شود که همسر، آن‌که باید همراه و همدل باشد، یاری نکند، قدر نداند، تشکر نکند! و اینجاست که برخی برای دیده شدن این زنان، جولانشان شروع می‌شود، که کار خانگی فلان است، زن وظیفه ندارد الی آخر... زن وظیفه‌ی انجام کار خانه را ندارد و مختار است برای آن اجرت بگیرد، اما مرد هم وظیفه ندارد...

و دقیقا خدا اینجا را منطقه الفراغ قرار داده تا خود زن و مرد تصمیم بگیرند چه کار کنند! با انجام این کارها ارزش افزوده به زندگیشان بیاورند و آن‌ را زیبا و معنادار کنند یا به زندگی حداقلی «حق من آن است، تکلیف تو این است» اکتفا کنند.

به این دو حدیث از رسول خدا صلوات الله علیه و آله و سلم دقت کنید؛ «هر زنى در خانه شوهر براى اصلاح، چیزى را جابجا کند خداى عزوجل به او نظر کند و هر که خدا به او نظر کند عذابش نکند.» «مردى که به  زن خود در خانه کمک کند، خدا ثواب یک سال عبادتی را که روزها روزه باشد و شب‌ها به قیام و نماز ایستاده باشد به او می‌دهد.» این‌ها یعنی ارزش افزوده‌ آوردن به زندگی، یعنی معنا دادن به کارها و اعمال.  و دقیقا کاری که اسلام با اعمال ما می‌کند همین است، یک بعد معنادار به اعمالمان اضافه می‌کند که بدون آن کارها یک روتین خسته کننده است.   

و کارخانگی بدون این معنا، همان کلفتی است که جسم و روح را خسته و فرسوده می‌کند. و اگر به یمن وجود مقدس پیامبر خدا صلوات الله علیه و آله نبود، ما از این بُعد مهم معنابخش زندگی محروم بودیم و تمام حساب کتاب دنیا برایمان می‌شد همان دودوتوچهارتای تکنیکالی که بسیاری در آن اسیرند...

دودوتا چهارتایی که همه‌اش بر اساس سود منفعت شخصی است، بر اساس هزینه فایده مادی است، منهای آخرت، منهای خدا که حساب ذره‌ای از خیر و شر اعمالمان را دارد.

شاید بگویید یک زن و مرد غیر مسلمان هم ممکن است به تقسیم کار در خانواده برسند، اما فرق آن‌ها با یک مسلمان در این است که آن‌ها از آن بُعد دیگر حیات که ارزش کارها فقط در آن مادی نیست محرومند و نسبت به آن آگاهی ندارند. و مهم‌تراز همه، عنصر ممیزه‌ی انسان مسلمان نسبت به یک فرد غیر مسلمان نیت است و روحی که به اعمال و کارهای روزمره، حیات می‌بخشد و آن را از «عادت» و عادی شدن، به یک موتور محرکه‌ی تکرارناپذیر تبدیل می‌کند، و کار زن و مرد برای هم در خانه اگر با نیت الهی باشد یک عنصر متعالی و رشد دهنده است.  موضوعی که با مادی شدن زندگی‌ها از آن غافل شده‌ایم.