بسم الله الرحمن الرحیم
در مسائل زنان معمولا دو نگاه وجود دارد، یکی نگاه سیاه‌نمایی مطلق که همه چیز را بد و منفی و بحرانی می‌بیند.
این نگاه انسان را به ورطه ناامیدی و نگاه بدبینانه به همه چیز می‌اندازد.
نگاه دوم مثبت‌بینی محض و تصور شرایط خوب و عالی برای همه است.
این نگاه انسان را از واقع‌بینی، دیدن مشکلات و حل آن‌ها باز می‌دارد.
بسم الله االرحمن الرحیم
قبلا گفته بودم جریان فمینیسم در جهان سه اشتباه استراتژیک داشت.
اول این که برای رفع ظلم از زنان، مانعی برای ظلم مردان ایجاد نکرد، بلکه سعی کرد زنان به جایگاهی برسند که مورد ظلم واقع نشوند و توانمند شوند تا آن ها هم بتوانند ظلم کنند و در مقابل ظلم مردان بایستند.
اشتباه استراتژیک دوم این بود که برای رفع این ظلم، زنان را از جایگاه خود خارج و مردواره کرد. این خود بزرگترین ظلم در حق زن بود چون جایگاه زن در نظام عدل خلقت ویژه است و هیچ بدیل و جایگزینی ندارد.
سوم تعریف اشتباه آنان از قدرت بود. قدرت به معنای «توان تحمیل اراده بر دیگری است». قدرت ارگانیک دارای سه طیف، نرم، نیمه سخت و سخت است. خالق متعال در نظام خلقت حد اعلای قدرت نرم را به زن اعطا کرده و شکل کامل قدرت سخت را به مرد داده است. جریان فمینیست با این فهم اشتباه از قدرت، قدرت زنانه را که قوی‌ترین نوع قدرت در طیف‌شناسی آن است را از زن گرفت و او را بالاجبار وارد حیطه‌ی قدرت سخت کرد که نه تناسبی با خلقت او دارد و نه جایگاهش.
و حالا می‌گویم اشتباه چهارم که مهمترین اشتباه بود و هست، ریشه در فلسفه فمینیسم و نگاه به انسان دارد. نگاه به انسان در فمینیسم مادی است، با مناسبات و ارزشگذاری‌های مادی. کما این که در تمام مکاتب غیرالهی انسان مادی تعریف می‌شود. این نوع نگاه موجب شد زن و جایگاه او در قیاس با مرد تعریف و سنجش شود و او را جنس دوم بنامند.
با این نگاه همسری کلفتی است، فرزندآوری محدودیت است و شاغل و همپای مرد نبودن مساوی احساس بیهودگی است.
در صورتی که در مکتب الهی، زن و مرد با تمام ابعاد وجودی خودشان اعم از روح و جسم در جایگاه اختصاصی که خداوند برای آن‌ها تدارک دیده است، ارزشگذاری می‌شوند و بر همان اساس تکالیف و حقوقشان تبیین می‌شود.
بسم الله الرّحمن الرّحیم
رفته‌رفته دوچرخه به‌عنوان نماد «زن نوین» (new woman) در قرن نوزدهم مطرح شد. یک زن جوان، تحصیل‌کرده، ورزشکار، علاقه‌مند به اشتغال، به دنبال ازدواج مبتنی بر برابری و سوار بر دوچرخه، تصویری بود که به‌عنوان «زن نوین» در آن روزگار ارائه شد.
بسم اللّه الرّحمن الرّحیم
اگر تصور می‌کنید دیدگاه‌های فمینیست‌های ایرانی از فضا می‌آید و پشتوانه و تجربه‌ای در جهان پشتش نیست!
اگر برایتان سؤال است چرا دوچرخه؟
مگر دوچرخه می‌تواند چه کمکی به جنبش فمینیسم کند!
این متن را بخوانید.
بسم الله الرحمن الرحیم
میشل گوریان در کتاب شگفتی دختران پرده از واقعیتی بر می‌دارد که بسیاری از ما به آن توجه نکرده‌ایم.
او می‌گوید فمینیسم برای زنان و دخترانی است که در وضعیت بحرانی قرار دارند نه همه‌ی آن‌ها.
گرچه فمینیسم برای همین گروه هم کارآمد نبوده، زیرا راهکارهای فمینیسم پیشینی نیست، بلکه پسینی است و به جای حل مسئله، صورت مسئله را پاک می‌کند.
واقعیت دیگر این است که فمینیسم را کسانی ایجاد و تئوریزه کردند که خود در بحران بودند. یعنی زنانی که مورد تجاوز، خشونت و مواردی از این دست قرار گرفته‌‌اند.
و معمولا کسانی به فمینیسم پناه می‌آورند که مورد چنین ظلم‌هایی قرار گرفته اند و در شرایط بحرانی قرار دارند.
و این یعنی از چاله به چاه افتادن
و راهکار این نیست...
پ.ن: بنده سفر هستم و پس از بازگشت نظرات تأیید خواهند شد. ان شاء الله
