بسم الله الرّحمن الرّحیم
رفته‌رفته دوچرخه به‌عنوان نماد «زن نوین» (new woman) در قرن نوزدهم مطرح شد. یک زن جوان، تحصیل‌کرده، ورزشکار، علاقه‌مند به اشتغال، به دنبال ازدواج مبتنی بر برابری و سوار بر دوچرخه، تصویری بود که به‌عنوان «زن نوین» در آن روزگار ارائه شد.
در سال ۱۸۹۵، الیزابت کدی استنتون یکی دیگر از رهبران جنبش فمینیسم در موج اول ادعا کرد «دوچرخه‌سواری موجب الهام بخشی زنان برای شجاعت بیشتر، احترام و اتکا به خود خواهد شد.» او سپس پیش‌بینی کرد دوچرخه زندگی زنان را تغییر خواهد داد، آنان به استقلال خواهند رسید و این اختراع به رشد جنبه‌های دیگر شخصیتشان کمک خواهد کرد. آن‌ها از این طریق توانایی اتکا به خود را برای اولین بار در زندگی‌شان به دست خواهند آورد.
سوزان آنتونی دوست استنتون و یکی دیگر از رهبران جنبش فمینیسم در مورد دوچرخه‌سواری زنان می‌گوید: «فکر می‌کنم دوچرخه‌سواری بیشترین تأثیر را برای رهایی زنان در جهان داشته است. دوچرخه‌سواری به زنان احساس آزادی و خوداتکایی می‌دهد. هر وقت زنی را در حال رکاب زدن می‌بینم، می‌ایستم و شاد هستم. تصویری از یک زنانگی آزاد و نامحدود.»
سوزان آنتونی و الیزابت کدی استنتون توأمان اظهار داشته‌اند که: «زنان سوار بر دوچرخه به سمت حق رأی رکاب می‌زنند.» سرخطی که بارها در هنگامه تغییر قرن در روزنامه‌ها چاپ شد.
روزنامه کلمبیا در مورد دوچرخه‌سواری زنان نوشت: «زنان به سمت آزادی بیشتر، برابری حقوقی با مردان، عادت به مراقبت از خود و به سمت دیدگاه‌های جدید در مورد فلسفه پوشش، رکاب می‌زنند.»
دوچرخه‌سواری نیاز به دوری از پوشش محدودکننده و باحیای عصر ویکتوریا و ورود به دوره جدیدی از پوشش و نمایش مچ پاها داشت! این تغییرات به‌گونه‌ای بود که توجه روزنامه‌نگاران مرد آن زمان را به خود جلب کرد!
این مطالبات درنهایت منجر به شیوع دوچرخه‌سواری میان زنان، تغییر لباس و ادامه‌دار شدن آن تا به امروز شده است.
جنبش‌های ترویج دوچرخه‌سواری برای زنان که در کشورهای مختلف وجود دارند نیز دارای چنین پشتوانه تاریخی‌ای هستند. مطالباتی که در کشور ایران پیرامون این مسئله مطرح می‌شود جدای از این پیشینه تاریخی نیست. دوچرخه‌سواری روش فمینیست‌ها برای مطالبه حقوقشان است و در حقیقت آغازی است برای تغییرات گسترده در جهت رسیدن به آزادی‌های بیشتر. تغییر و آزادی پوشش و دامن زدن به حیا زدایی در عرصه فردی و اجتماعی، تغییر در هویت زنانگی و تغییر ساحت عمومی جامعه برای نوع نگاه به زنان.
دوچرخه سواری زنان یک مطالبه ساده نیست، بلکه مجموعه‌ای از مطالبات است که به تغییرات گسترده در ساحت‌های گوناگون زندگی زنان منجر خواهد شد.
پ.ن: برخی از دوستان به ویژه در اینستاگرام گفتند که چرا با ورزش مخالفت می‌کنی؟ مگر چه اشکالی دارد؟
پاسخ این است، بنده مخالف ورزش و تفریح سالم برای زنان نیستم، اما مخالف ورزشی هستم با اختلاط همراه باشد.
باز برخی معتقد بودند که با پوشش اسلامی می‌توان دوچرخه سواری کرد. بله می‌شود اما دوچرخه سواری زنان در فضاهای عمومی مطالبه چه کسانی است؟
این مطالبه کسانی است که به حجاب و حیا و پوشش اعتقادی ندارند! و با اسلامیزه کردن پوشش مناسب دوچرخه سواری هم آن‌ها پایبند به رعایتش نخواهند بود؛ کما این که الان هم پایبند نیستند.
برای نوشتن این مطالب از این دو مقاله استفاده شده است.
