مهتدی

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

یک زن مثل هر انسانی نیاز به تفریح، نور، هوا، آفتاب دارد.
این‌ها نیازهای مشروعند.
اگر ما به نیاز مشروع پاسخ مشروع بدهیم، یعنی فضای تفریح حلال بدون حضور نامحرم برای زنان ایجاد کنیم مشکلی پیش نخواهد آمد.
مشکل از آن‌جایی آغاز می‌شود که برای نیاز مشروع زنان نه تنها بستر پاسخ حلال و مشروع ایجاد نکنیم بلکه با حذف بستر صحیح آن، به آن پاسخ نامشروع بدهیم.
مثلا با معماری، حیاط و فضای غیر مشرف را که در گذشته زنان و خانواده از آن استفاده می‌کردند حذف کنیم و به جایش خانه‌های آپارتمانی بسازیم. در این صورت نیاز زنان به آفتاب و هوا و گیاه در فضای محصور و باحیای خانه تأمین نمی‌شود و زنان برای تأمین این نیاز به راه‌های نامشروع روی می‌آورند.

بسم الله الرّحمن الرّحیم

رفته‌رفته دوچرخه به‌عنوان نماد «زن نوین» (new woman) در قرن نوزدهم مطرح شد. یک زن جوان، تحصیل‌کرده، ورزشکار، علاقه‌مند به اشتغال، به دنبال ازدواج مبتنی بر برابری و سوار بر دوچرخه، تصویری بود که به‌عنوان «زن نوین» در آن روزگار ارائه شد.

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

اگر تصور می‌کنید دیدگاه‌های فمینیست‌های ایرانی از فضا می‌آید و پشتوانه و تجربه‌ای در جهان پشتش نیست!

اگر برایتان سؤال است چرا دوچرخه؟

مگر دوچرخه می‌تواند چه کمکی به جنبش فمینیسم کند!

این متن را بخوانید.

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

نگاهم را در موضوع تربیت جزئی‌تر می‌کنم و باز برمی‌گردم به مسئله انتخاب، ازدواج و معیارهای آن.

برخی آقایان مذهبی (اگر نگوییم جو غالب مذهبی!) برای زنان صرفاً نقش خانوادگی تعریف می‌کنند و عدم اشتغال و حضور اجتماعی زنان جزء معیارهایشان برای ازدواج است.

بگذارید برعکسش را نگاه کنیم، آقایان غیرمذهبی و روشنفکر و ظاهراً اخلاق مدار! زنی امروزی و شاغل و با حضور پررنگ اجتماعی که در مدارس، دانشگاه‌ها، ان جی اوها و مراکز خیریه فعال‌اند انتخاب می‌کنند.