بسم اللّه الرّحمن الرّحیم
در خانواده حداقلی، حقوق و تکالیف متقابل حرف اول را می‌زند.
در چنین خانواده‌ای، حق من این است و تکلیف تو آن است، حق تو آن است و تکلیف من این است، میشود محور تعامل و ارتباط میان همسران.
اما در خانواده حداکثری، ایثار محور زوجیت است.
گذشتن از خود و حقوق خود برای همسر.
چه زن برای مرد و چه مرد برای زن.
ویژگی خانواده حداکثری، حداکثر بودن همه خوبی‌ها و نیکی‌ها در آن است و مسابقه برای بهتر بودن و بهتر شدن، برای مهربانی و فداکاری بیشتر.
در چنین خانواده‌ای، مودت و رحمت اصل است نه حقوق.
یکی از بزرگ‌ترین ظلم‌های فمینیسم در مورد خانواده این بود که آن را از کانون مهر و عطوفت، به خانواده حداقلیِ قانونی تقلیل داد.
قوانین و حقوق متقابل میان زن و مرد در خانواده مانند ستون‌های یک ساختمان است.
ولی یک‌خانه برای زندگی نیاز به مصالح دیگری دارد.
همان‌گونه که نمی‌توان صرفاً با ستون‌های یک خانه، ساکن آن شد، با قوانین صِرف هم نمی‌توان بنای زندگی خانوادگی را گذاشت.
مودت و رحمت که در ایثار، فداکاری و محبت ظهور و بروز دارند، مصالح زندگی‌اند برای خانواده الهی تا بستری باشند برای بندگی خداوند رحمن رحیم.
