بسم الله الرحمن الرحیم
تا به امروز واژه شیرزن برایم مفهوم واضحی نداشت. تصور می‌کردم شیرزن زنیست با توانایی‌های مردانه.
زنی که از زن بودن خود جدا شده و با کسب توانایی‌های مردانه به خود می‌بالد.
اما امروز نمونه‌ای دیدم از یک شیرزن، بانویی که در احساسات و عواطف و ویژگی‌های زنانه در اوج است و توانمندی‌اش به قدری بالاست که نه تنها بار زندگی خود، بلکه بار زندگی هم‌وطنانش را هم به دوش می‌کشد.
من امروز زنی دیدم که نمونه یک مادر کامل، یک همسر کامل و جمع این‌ها، نمونه‌ای از یک زن کامل است.
اصلا واژه شیرزن برای توصیف او گویا نیست!
اگر بگویم زن قوی هم برای او کم است...
زنی که یازده سالگی ازدواج کرد، هردو پسرانش شهید و دخترش مجروح شد. کار اقتصادی کرده و می‌کند، گره از زندگی دیگران باز می‌کند.
به قول خودش در صحبت با یکی از مسئولین : «من به اندازه سپاهی که داری کار می‌کنم.»
من اما در کنار او مردی را دیدم که نترسید، نترسید از این که روز به روز همسرش تواناتر می‌شود.
مردی که او را محدود نکرد و دست همسرش را برای وسیع‌تر و توانمندتر شدن نبست.
مردی که بانو عصمت احمدیان در وصفش گفت: «من در بهشت حوری نمی‌خواهم، همین شوهرم را به من بدهند کافیست.»
اصلا مگر بهشت جدای از دنیای ماست؟
آغاز بهشت از دنیاست...
استاد حوزه ما در شرح آیه «لا نکلف الله نفسا الا وسعها» می‌گویند برخلاف تصور عموم مردم از این آیه که تصور می‌کنند وسع و توانایی انسان کم و محدود است، اتفاقا آیه حکایت از وسع زیاد انسان دارد.
زیرا تکالیفی که بر عهده ما گذاشته شده سنگین و زیادند.
مستند بانو حکایت زنیست وسیع با وسعی غیر قابل وصف...
و معتقدم منشاء ناتوانی ضعف اراده ماست.
اراده متعالی توان نامحدود به انسان می‌دهد.
همان‌چیزی که به حول و قوه الهی این زن را توانمند کرده است.
آنچه در مورد مستند «بانو» در شرح حال زندگی بانو عصمت احمدیان گفتم برای وجود بزرگ این زن کم است و تا مستند را نبینید آن را درک نخواهید کرد.
این مستند را میتوانید تا 29 اسفند در سایت «عماریار» رایگان ببینید.
